Maar het verleden is geen land van verloren voorwerpen, het is een verhaal dat je niet meer rond krijgt.
Uit ‘De onderwaterzwemmer’ P. F. Thomése, blz. 111
Maar het verleden is geen land van verloren voorwerpen, het is een verhaal dat je niet meer rond krijgt.
Uit ‘De onderwaterzwemmer’ P. F. Thomése, blz. 111
Travelling leaves you speechless, then turns you into een story teller.
Met dank aan Ali S. voor de quote.
4 maanden geleden verwittigde mijn slimme telefoon mij dat ik op het punt stond om te vertrekken uit Málaga. De herinnering aan die laatste zomerdagen van 2016 bracht mij elke dag door de donkerte van de winter.
Wat doe je als niets kan schrijven door een vol hoofd? Je kijkt en leest ontspannende crimi’s.
Soms lees je een dun boek, ‘Een heel leven’ in 157 pagina’s. Geen woord te weinig of teveel over het leven van Andreas Egger. Een kleinood. Wie geraakt is door ‘Stoner’ van John Williams, zal ook hier, anders, een schoonheid ervaren, die blijft hangen.
‘Gaan, ging, gegaan’ van Jenny Erpenbeck heeft één ongelukkig element, de cover.
Voor de rest: een boek over de vluchtelingen die in Europa de oorlog in hun land proberen te ontvluchten, maar die met Kafka geconfronteerd worden.
Je mag, sinds ‘Dublin II’, alleen maar daar asiel vragen, waar je de eerste voet in Europa zet. Vliegen vanuit je oorlogsgebied is al jaren verboden, dus rest er alleen maar aanspoelen op de kusten van het vrije Europa.
De overlevenden mogen wel werken in het eerste land van aankomen, waar natuurlijk geen werk meer is, tenzij slavernij.
Vluchtelingen, die verder trekken naar het Europees ‘binnenland’, mogen daar niet werken, ondanks vrije plaatselijke werkplekken. Vicieuze cirkels voor mensen die op vlucht zijn voor oorlog en vernietiging.
Samen met Richard, gepensioneerde ex-Ossie, ontdek je een werkelijkheid met echte mensen, echte regelgevingen, echte pijn.
Ik ben nu halfweg, maar wil het alvast graag aanbevelen.
‘Zorgen dat de lezer verder wil lezen, wil weten hoe het verder gaat’
De taak van een schrijver, vrij naar Arnon Grunberg en Bill Buford. (Hoe lees ik?, Lidewijde Paris, p.52)
Weer een oude vriend. 10 jaar geleden kwamen we hier samen aan bij het Cac van Málaga. Hij bleef, ik kom nu op bezoek. Ik ben zijn naam vergeten, maar we noemen elkaar gewoon vriend.
Tien jaar geleden was hij mijn onderbuur. Het hotel is er niet meer, hij en ik zijn er nog.