Wie zal mij dragen
nu jij er niet meer bent
Ik zal je dragen
in mijn hart
Nu
En altijd weer
Dag mama
Gedichtendag
Dicht bij mij
Dicht mij bij
Dichterbij
Gedicht
Weerzien – gedachtenissen
Weerzien
Elkaar inzien
Weerzien
Elkaar aanvoelen
Weerzien
Elkaar verwonderen
Weerzien
Elkaar, ONS, samen.
Zondag 1 oktober 2017
Wachten
Wachten is een speciale bezigheid en is niet zomaar onder één definitie te vangen.
Wachten
Als een vlinder op je schouder landt, even naar je kijkt en vraagt: ‘Wacht je op mij?’, besef je dat je eigenlijk heel je leven op dit moment gewacht hebt.
Een vlinder weet waarom, ik minder, maar verwonder mij niet en wacht niet meer. Want mijn vlinder is geland.
Mol, 17 september 2017
Afscheidswensen
‘Ik hou een deel van je hart hier en geef je een deel van mijn hart mee. Heb je een voorkeur? Een hart heeft blijkbaar vier kamers.’
‘Dat klopt.’ knikt ze.
‘Dat van mij ook!’
De schittering in hun pretogen verlicht het nakend afscheid, zoals humor alleen maar kan.
Zondag, 10 september 2017
Aubade pour une Taupe
Kom, gewoon, kom,
voordat de nacht je terug meelokt naar dat land van droom en slaap.
Kom, gewoon, kom
en laat de dag je behagen met bekend en verrassing.
Kom, gewoon, kom
Hasselt, 7 september 2017
Always the sun
En dan is het moment gekomen dat ik buiten mag. Na een ganse dag binnen hard werken eens op de ‘goei lucht’.
De fiets op en naar ‘mijn’ park!
Tja, de regen is blijkbaar ook de ganse dag binnen gebleven en excuseert zich overvloedig tegenover mij.
Maar het is duidelijk merkbaar dat hij met moeite zijn druppels kan ophouden. Op mijn brillenglazen verschijnen al kaleidoscopische schitteringen, die mijn zicht aangenaam vertroetelen.
Is de zomer nu gedaan, voor vandaag?
Of voor even?
Of voor…
But, there is always the sun, always
Het leven, een gemaskerd bal
Everywhere you look in the literary cosmos, the great ones are busy loving and hating. Have you given up this primary business as obsolete in your own writing? What fun your missing, then. The fun of anger and disillusion, the fun of loving and being loved, of moving and being moved by this masked ball which dances us from cradle to churchyard.
Uit ‘Zen in the Art of Writing’ van Ray Bradbury.
Schrijven over schrijven, een levenskunst voor het hart.
Welkom op het gemaskerd bal, genoemd leven.
Zwaai wijs en zie niet om
Men zegt soms
Zwaaien, da’s een kunst als een ander
Men heeft ongelijk
Niet alleen is tijdstip van zwaaien belangrijk
Maar ook naar wie te zwaaien
En tenslotte
Veel onderschat
De manier waarop
Menig zwaai is zo onbeantwoord gebleven
Wegens te zacht, bruusk, flauw, mooi
Beantwoord is een zwaai dubbel zo mooi
Alvast een herinnering waard
In a fietsbar under the sea
Een fietsbar mijmert terwijl buiten de rook van fake sigaretten door de straat van het dorp dwarrelt.
Het is warm, de stad wacht op regen en een ventilator gaat jojo-gewijs een ongelijke strijd aan met moeder natuur.
Een langslaper komt te laat voor broodjes, vroeger opstaan heeft echt voordelen!
Op een vensterbank aan de overkant van de straat blaast een beeldschone vrouw rookbellen.
‘To inhale or not to inhale’, roept de snelheidsduivel voor de vrachtwagen hem verplettert.
Mijmeringen in een fietsbar.
Op de achtergrond denderen de Kings of Leon de ruimte in:
‘How did you find me?
What are you lookin’ for?’
Mijmeringen in een fietsbar.
Wat je hoofd vult, gaat niet verloren. ‘How did you find me? What are you lookin’ for?’
De smaak van de koffie verkeerd vermengt met de blikken van de voorbijgangers die ongeregeld voorbijslenteren, stilstaan en weer verder gaan.
Mijmeringen in een fietsbar.
Wie zit erop te wachten, behalve ikzelf?
Het blad vult zich langzaam, zoals de regen straks het land, gestaag. Er is geen weg terug voor deze woorden, eens het papier bereikt, beklijven.
Damn, wat heb ik hier lang op gewacht!
Flow, waar was je al die tijd?
Hasselt, 30 augustus 2017