Schijnbaar doelloos verhaal met een ijzersterke finale. Over verlies, over herinneringen, al dan niet verdrongen.
Een zomerse aanrader, bij voorkeur te lezen in vakantie-modus.
Wanneer ik aan de kunstenaar denk, is het altijd met genegenheid en ik hoop dat hij een goed leven heeft.
Uit: Ik heet Lucy Barton van Elizabeth Strout.
Mooie gedachte: terugdenken aan een persoon uit je verleden en hopen dat die een goed leven heeft.
Dit is maar één reden waarom je dit boek moet lezen. De andere kan je zelf uitzoeken in dit prachtig boek.
Kaken happen, kaken praten
Kaken kussen, kaken gapen
Tot op een dag iets verschuift
Niet-sportletsel krijgt een naaam
Kaakmeniscus,
Vaarwel, Olympische kaakselectie!
Dan zit je bij een tas koffie, in een bar, niet aan de zee, in de stad. Tussen, correctie, op de achtergrond van gezellig drukke families met kinderen, bezwete fietsliefhebbers, niet op zondag te stoppen zakenmensen, oude bekenden (aha!), lezers, ….
Je plant wat te doen deze zomer, weegt af, laat vallen, houdt in beraad, verrast jezelf, beslist, droomt vooruit, geniet nu, …
De weg naar, ja, mooier dan het doel.
Je schrijft dit neer, denkt ‘Absurd?’
Je beslist van niet, zal publiceren.
Zondagvoormiddag, als het enigszins zou kunnen.
Gisteravond zweefde ik
terug naar huis.
Ketting
Fietsbargewijs (*)
gevleugeld.
Fietsvreugde
kan deugd doen.
(*) een compliment is een compliment
Nostos
There was an apple tree in the yard —
this would have been
forty years ago — behind,
only meadows. Drifts
off crocus in the damp grass.
I stood at that window:
late April. Spring
flowers in the neighbor’s yard.
How many times, really, did the tree
flower on my birthday,
the exact day, not
before, not after? Substitution
of the immutable
for the shifting, the evolving.
Substitution of the image
for relentless earth. What
do I know of this place,
the role of the tree for decades
taken by a bonsai, voices
rising from tennis courts —
Fields. Smell of the tall grass, new cut.
As one expects of a lyric poet.
We look at the world once, in childhood.
The rest is memory.
Louise Glück, from Meadowlands (Harper Collins)
“Glück seems to be saying that childhood is the only constant, immutable thing, while everything that comes after that—“the rest,” she says, our whole adult life—occurs in the shifty arena of memory. Our whole present tense takes place in the shadows of the original, pure impressions of childhood.
‘Onze kleine is gecrasht op de crèche.’
Ik kijk mijn achterbuurman aan. We staan hier aan te schuiven in de supermarkt, de ideale plaats voor ontboezemingen aan wildvreemden. Een huisman, vermoed ik. Niet dat ik veel van vaderlijke gevoelens ken. Bij gebrek aan kind, begrijp je?
‘Gecrasht?’
‘Ja, de remmen van onze nieuwe buggy niet geblokkeerd. Even niet opgelet. Voor we het wisten, knal tegen de muur. Het rotding is total loss!’
‘En je kind?’
‘Je kan het moeilijk straffen, hé, zo’n klein kind. Zijn buil zal een wijze les zijn. Maar, mijnheer, dat brengt die buggy niet terug. We houden het maar in op zijn voorhuwelijkssparen. En geen tutter meer! Responsabiliseren!’
‘Hoe oud is hij dan?’
‘Zes maanden. Dat wordt later een echte brokkenpiloot.’
Gistermorgen nog gepland om via Brussel-Centraal naar Rik Wouters te gaan.
Op de middag verplaatst naar een latere datum, te warm.
En toen, om 20.30, bleek er iemand te zijn die niet snel genoeg bij zijn maagden kon zijn.
Iemand had hem fout ingelicht, Brussel-Centraal heeft geen verbinding met de hemel, enkel het hart.
Sinds gisteren ken ik mijn overgrootmoeder.
Te laat voor bloemen, maar nooit te laat voor dankjewel.
Hvala, prababica Josepha!
Dankjewel overgrootmoeder, voor mijn grootvader, mijn moeder en mezelf.
Daar zijn ze, plots,
Op een troon
Op wacht, allebei,
Turend naar een eerste teken
Van zon, zee, zand, zomer.
Denk net
Hoe koud was de winter
In minuscuul badpak
En blauwe badmuts.
Nu is het zover,
Le nouveau zon, zee, zomer, zand
Est arrivé.
Duinbergen, maart 2017